Na pewno kojarzycie jezusowe "kazanie na górze" (Mt 5). Postanowiłem sobie dziś przysiąść i je przeczytać od początku do końca. Jest tam o podejściu do prawa, do miłości, do przykazania "nie zabijaj", do cudzołożenia, ale też o słynnym prawie "oko za oko, ząb za ząb". Kończy się miłością nieprzyjaciół, ale jeszcze bardziej znaczący jest temat, którym Pan Jezus zaczyna to swoje kazanie. Wymienia już na samym początku Osiem Błogosławieństw.
Kiedy zabieram się za różne swoje obowiązki, najgorsze są momenty gdy... świetnie się czuję i jestem bardzo pewny siebie. Owszem, wtedy się mniej stresuje, samopoczucie jest o wiele lepsze, atmosfera także. Niemniej w takich momentach tracę koncentrację, łapię się na bardzo prostych pomyłkach i wpadkach. Natomiast gdy swoją pracę wykonuję w stanie jakiegoś napięcia, choroby, czy innego czynnika wywołującego teoretycznie brak koncentracji (i wiem doskonale o tym!), to organizm jakoś bardziej ostrożnie i uważnie podchodzi do zadań. Wie, że nie jest w najlepszej formie. I właśnie wtedy wychodzi mi najwięcej rzeczy najlepiej.
Gdy idę do kościoła na Eucharystię, mam podobnie. Jeśli czuję się świetnie, nic mi nie dolega, mam dużo marzeń, które już niedługo się zrealizują, ktoś mi powiedział dużo ciepłych słów, które dolały miodu do mojej duszy, jest duże prawdopodobieństwo, że nie będę w stanie skupić się na Panu Bogu i nic z tej mszy nie skorzystam. Za to pamiętam w swoim życiu momenty, które nie należały do zbyt jasnych, w których nawet wstydziłem się pokazać w kościele, a wtedy odczuwałem najwięcej bożej łaski. Jakby Bóg chciał mi pokazać, że nie chce takiego pysznego, zachwyconego sobą i swoim ziemskim życiem, a grzesznego, słabego i ufającego.
Z drugiej jednak strony jestem facetem. Ba! Mężczyzną! Facet musi być twardy, bo inaczej co z niego za facet. Jak się mają te błogosławieństwa do mężczyzny? Czy może być on też błogosławiony? Niektóre zdania z tego "dekalogu" wręcz przeczą temu. Mężczyzna miłosierny? Cichy? Czystego serca?
W Liście do Koryntian jest takie zdanie:
Przeto przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu! Niewielu tam mędrców według oceny ludzkiej, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga. (1 Kor 1,26-29)
Na pewno Bóg chce ode mnie, żebym walczył. Ale też pragnie, bym był po prostu sobą, potrafił się smucić, wyrażać wzruszenie, radość, zatroskanie. Myślę, że to bardzo ważne, byśmy umieli pokazywać swoje uczucia. Ile by mniej było niezrozumienia wśród ludzi.
Na facebooku widuję czasem coś, co mnie szczerze bardzo wkurza. Jestem w takim wieku, że wielu rówieśników się pobiera, zakłada rodziny. Jest to naturalne i boże, trzeba się tym cieszyć. Niemniej ja - człowiek, który marzy o tym i jestem ciągle gdzieś tam w głębi serca samotny - oglądam zdjęcia tych ludzi, na każdym kroku fotki niemowląt z każdej strony (jakby nie można było dać jednego i tyle). Piękne to, urocze, ale we mnie wywołuje uczucie smutku. Innym się powodzi, ale ja chciałbym, żeby mi się też powodziło.
Kiedyś Pan Bóg mnie zawstydził na całego. Miałem taki dzień, że już nie dawałem rady z tą samotnością. Siedziałem przed komputerem, przewijałem facebooka i widziałem, jak ludzie na potęgę się żenią i wychodzą za mąż (bo to akurat sezon letni był). W poczuciu przygnębienia i totalnej bezradności nad swoim stanem stwierdziłem, że pojadę do Dominikanów na warszawski Służew, żeby posiedzieć w ciszy przed obrazem Jezusa Miłosiernego i pomyśleć nad tym, co Bóg ma mi do powiedzenia. Pojechałem i niestety ciszy nie było. Był akurat ślub. Bóg ma taką igiełkę, którą jednym ruchem jest w stanie pęknąć balon i całą tę pychę odessać. Ale jednocześnie potrafi powiedzieć: chłopie, wyluzuj, ciesz się innych szczęściem. Jak to było w tej przypowieści o synu marnotrawnym? Dlaczego Panie Boże mi nie dajesz się zabawić? Zobacz, on był taki podły dla dziewczyn, a teraz pobiera się przed ołtarzem z najpiękniejszą dziewczyną chodzącą na tym świecie. A ja tu całe życie się staram, i w ogóle przepuszczam kobiety w drzwiach, umawiam się na randki, jestem wierny i uczciwy, a mi nie dałeś dziewczyny, z którą mógłbym się zabawić - w sensie ślubu oczywiście. ;)
Kiedy to piszę, jest mi smutno. Nie ukrywam, jest mi bardzo smutno. I kołują się we mnie miliony myśli. Ale wiem, że mam być posłuszny Bogu i Jego woli. I za każdym razem, gdy przychodzę do spowiedzi, po raz kolejny prosząc Go o litość i przebaczenie, słyszę Jego słowa: Paweł, nic się nie stało, Ja już ci dawno przebaczyłem, idź i głoś Moją chwałę. To błogosławieństwo, które słyszę przy znaku krzyża wykonywanego przez kapłana w konfesjonale, odbieram właśnie tak: idź teraz stoczyć walkę, tylko teraz po Mojej stronie, i Ja ci będę błogosławił.
Wielokrotnie słyszałem już o tym, jak ważne jest błogosławieństwo. Co więcej, każdy z nas może błogosławić. I nie trzeba tego robić tylko modlitewnie, czy wykonując znak krzyża. Możemy przecież komuś błogosławić poświęcając mu swój wolny czas, wysłuchując jego problemów, robiąc dobre uczynki.
Matka Teresa z Kalkuty miała taką modlitwę, którą chciałbym na koniec zacytować. Jest to niesamowite świadectwo pokory i takiej ufności w moc Bożą:
Panie, gdy jestem głodna, przyślij mi kogoś,Bądźmy radośni. Nieśmy innym tę radość. Błogosławmy.
kto potrzebuje pożywienia;
gdy chce mi się pić,
przyślij mi kogoś spragnionego;
gdy jest mi zimno, przyślij mi kogoś do ogrzania;
gdy odczuwam przykrości,
ofiaruj mi kogoś do pocieszania;
gdy mój krzyż staje się ciężki,
pozwól mi dzielić krzyż innej osoby;
gdy jestem biedna, skieruj mnie do kogoś,
kto jest w potrzebie;
gdy nie mam czasu, daj mi kogoś,
kogo mogłabym wesprzeć przez chwilę;
gdy jestem upokorzona, spraw, bym miała
kogoś, kogo mogłabym pochwalić;
gdy jestem zniechęcona, przyślij mi kogoś,
komu mogłabym dodać otuchy;
gdy potrzebuję zrozumienia u innych,
daj mi kogoś, kto czeka na moją wyrozumiałość;
gdy potrzebuję, by ktoś zajął się mną,
przyślij mi kogoś, kim ja mogłabym się zająć;
gdy myślę tylko o sobie samej,
zwróć moją uwagę na kogoś innego.
Uczyń nas, Panie, godnymi służenia naszym braciom,
którzy na całym świecie żyją i umierają
biedni i wygłodniali.
Daj im dzisiaj, posługując się naszymi rękoma,
ich chleb powszedni.
Daj im za pośrednictwem naszej wyrozumiałej miłości
pokój i radość. (św. Matka Teresa z Kalkuty)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz